Mijn eigen stekje!

Dat beetje sneeuw dat er vanmorgen lag heeft mijn vroege lente gevoel alweer helemaal doen vergeten.  Voor mij mag de lente al volop beginnen ook al weet ik wel dat het daarvoor nog veel te vroeg is.  Wat kijk ik al uit naar die lange zomeravonden, lekker lang licht buiten.  Ik ben echt wel een zomermens en hou helemaal niet van kou, regen, wind, sneeuw....

Hier thuis zijn ze ook bijna allemaal van de kaart door het weer dat helemaal in de war is.  Stan en Tuur waren de eerste die ziek waren, en Koen heeft er ook aan mogen geloven.  Het was echt wel lang geleden dat ik hem nog zo ziek had gezien.  Hij is drie volle dagen niet van de zetel afgeweest.  De hoge koorts was daar de oorzaak van.  Gelukkig ben ik nog gezond en wel gebleven om mijn zieke ventjes te verzorgen.  En onze Bas was zelfs jaloers dat hij niet al die aandacht van mij kreeg.  Maar ja, zo gaat dat nu meestal hé.

Ik merk ook bij mezelf dat het me goed deed om mijn Koentje nog eens lekker te verwennen.  Ik begin terug meer en meer van hem te houden.  En ik denk dat hij het ook begint te merken dat ik het echt wel meen deze keer.  En echt alles wil doen om het nu te laten lukken tussen ons.  Na ons laatste gesprek met de therapeute ben ik nog zekerder van mezelf geworden en dat voelt fantastisch.  Als het weer nu ook nog alle dagen wat beter wordt kan het voor mij niet meer stuk. Zelfs de jongens zijn rustiger geworden.  Is het door mijn sterren-systeem (ze willen gewoon geen sterren verliezen want zij zien het als KASSA-KASSA) of komt het door de rust die teruggekeerd is in huis.  Waarschijnlijk is het een combinatie van de twee en blijft dit nog een tijdje zo....

Gisteren voormiddag de jongens gaan ophalen bij mijn ouders na een avondje stappen met mijn collega's. Daarna lekker blijven eten bij hen en dan... een heerlijke lekker lui zondagnamiddag.  Stan zit op de playstation, Bas op de computer en ikke met ons Tuurke languit op de zetel met een tijdschrift. Een tasje koffie voor mij en warme chocomelk voor de jongens.  En op opeens stond hij daar temidden van de woonkamer, onaangekondigd, mijne KOEN.

We vliegen met z'n allen erop af om hem te knuffelen en te kussen.  Nu had hij ons goed liggen.  Hij had de algelopen week superhard gewerkt zodat hij vroeger naar huis kon.  Na het verwerken van de eerste emoties een extra lang gesprek gehad over hoe het nu met ons verder moet.  En ja, ik mag weer thuis komen wonen, en we gaan er deze keer SAMEN aan werken.  Woensdag gaan we opnieuw naar de relatietherapeute en die kan ons alleen nog meer op het goede spoor zetten.  Ik zie het weer helemaal zitten en ga er dan ook voluit voor...

Gisteren ben ik met mij collega's naar de voorstelling van "Het Goede Lijf" geweest.  Tja, wat een vrouw toch allemaal in haar leven doet om er "GOED" uit te zien.  En voor wie we het doen.  Het zet je toch even aan het denken.  Gelukkig ben ik door het ouder worden me toch beter in mij vel gaan voelen dan toen ik nog jong was. Ik ben wie ik ben met mijn vetrolletjes eraan, en voel me prima met mijn maatje 42.  Die maat 38 en me ongelukkiger voelen hoeft voor mij echt niet meer. 

We hebben eens goed gelachen met z'en alleen tijdens de voorstelling en ze zal nog wel een tijdje in mijn geheugen blijven zitten.  Echt een aanrader voor iedereen. 

Als je na zo'n leuke en gezellig avond dan weer naar huis gaat en je komt thuis in een leeg huis (zonder de kinderen en man) is het wel even slikken.  Als je zo alleen in je bed moet kruipen en niemand hebt om tegenaan te liggen is het plezier van de avond al weer vlug voorbij.  Ik heb dan ook onmiddellijk een smsje gestuurd naar mijn man en kreeg dadelijk een antwoord.  Dat deed deugd en gaf me weer moed. Hopelijk is de week die eraan komt vlug voorbij en kunnen we samen opnieuw vechten voor onze relatie.

Ik mis hem en het is blijkbaar wederzijds.

Ik heb me sinds gisterenavond voorgenomen om zelf elke avond met onze Sloebas een blokje om te wandelen.  Het deed me goed die frisse buitenlucht.  Vroeger deed ik dit ook alle dagen, maar waarom stopt een mens op een bepaald ogenblik met iets dat goed is? Wie weet het?

Ik ga vanaf nu terug elke avond een blokje om en neem telkens één van de kinderen mee.

Gisteren ben ik begonnen met de jongste, onze Tuur.  Leuk hoe hij spontaan begint te vertellen over zijn schooldag. Het was gedichtendag.  “Klei tof!” volgens hem.

Ja, onze jongens zijn normaal niet zo’n praters dus dit is voor mij een manier om toch een beetje te weten wat in hen omgaat. Zonder dat ik, er voor hen, lastige vragen moet over stellen. 

Was het door de buitenlucht of niet, ik heb in ieder geval deze nacht heerlijk geslapen.  Ik heb een fantastische droom gehad over mijne Koen.  Ik tel dan ook de dagen dat hij naar thuis gaat komen en hopelijk kunnen we dan opnieuw starten.  Er zullen wel de nodige afspraken moeten gemaakt worden zodat we niet al te snel in onze vroegere gewoontes terecht komen.

Maar ja, daar kiezen we dan deze keer allebei voor.  Vooral ik zal extra mijn best moeten doen, want ik heb het behoorlijk verknald het afgelopen jaar.

Ik ben het boek “Liefde is een werkwoord” opnieuw aan het doorlezen.  We zouden dit boek eigenlijk constant in huis moeten hebben, en erdan geregeld in lezen.  Dan weet je dat je aan je relatie moet werken en dat alle dagen.  Ik besef nu dat wij dit in het verleden niet gedaan hebben.  Wij dachten dat alles zomaar vanzelf gaat.  Wel wij hebben het aan de lijve ondervonden dat het niet zo is.  Je moet werken aan een goede relatie en dat is wat ik vanaf nu ook ga doen.

Ik heb net meegedaan met een test

“Hoe goed ken je jezelf?”

Amai, wat een resultaat! Ik had nooit verwacht dat de uitkomst zoveel waarheid over mezelf zou geven.

“Je kent jezelf een beetje, maar niet genoeg. Je geeft de indruk dat je jezelf niet belangrijk genoeg vindt om dieper in jezelf te graven. Dat is jammer. Het zou je heel wat kunnen opleveren als je wat meer energie zou steken in die zoektocht naar jezelf. Probeer uit te zoeken wat je wilt en wat niet, wat je goede en je minder goede kanten zijn. Het zal je helpen om te weten te komen waar je staat, om je beter te leren kennen, om gelukkig te zijn en om je dromen waar te maken. Besteed dus wat meer tijd in jezelf…”

Gelukkig heb ik al enkele sessie bij een psychotherapeute achter de rug.  Zij helpt me prima op de goede weg om mezelf terug te vinden.  Mijn toekomst kan alleen maar mooier en beter worden.

Want een geluk dat ik leef….

Ik ben nu al enkel dagen terug in mijn eigen huis, bij mijn eigen kinderen.  Het kon dan ook niet beter uitkomen dan dat mijn man, Koen, net nu naar het buitenland moest voor zijn werk.

Die twee weken  helemaal zonder hem kunnen mijn gevoel alleen nog maar versterken.  Ik mis hem nu meer dan ooit.  Ik wil hem vasthouden en knuffelen, gewoon bij hem zijn.  Hopelijk ben ik sterk genoeg en kunnen we het na deze twee weken opnieuw samen proberen.  Ik zal enorm hard mijn best moeten doen om terug zijn vertrouwen in mij te winnen.  Maar ik wil er voor gaan en dat is nu het allerbelangrijkste.

De kinderen, Stan (14j.), Bas (11j.) en Tuur (9.) zouden niet liever willen dan dat we terug samen zouden wonen in ons huis. Maar ja, welke kinderen zouden dat niet willen.

Ze hebben het de laatste tijd dan ook enorm druk, vechten en maken veel ruzie.  Nu ja, dat hebben ze altijd wel gedaan (wat wil je drie jongens) maar nu in deze situatie is het wel wat erger.

Misschien komt voor hen de rust ook terug als we er weer samen voor hen zijn. Ook zij hebben een moeilijk jaar achter de rug. 

De hond, Sloebas, die heeft er weinig of niets van gemerkt.  Al goed dat er nog iemand is die heel de tijd gelukkig en zonder zorgen kan leven.  Wat heeft die toch een echt hondenleven!

Tja, waar ben ik aan begonnen.

Mijn leven staat momenteel helemaal op zijn kop.

Mijn man en ik zijn nu 2 maanden uit elkaar. Nochtans zijn we 15 jaar getrouwd en hebben we samen 3 prachtzonen. De laatste jaren was ik niet meer gelukkig in mijn relatie.  Ik wilde iets leuks, iets nieuws, iets spannends in mijn leven. En ja, dat heb ik ondertussen wel gehad.  Maar, is het dat nu?

Jaren heb ik de kar van onze relatie getrokken, stond ik er altijd alleen voor. Het afgelopen jaar was het anders.  Mijn man heeft echt wel zijn best gedaan om het mij naar mijn zin te maken. Maar ik was er niet. Toch niet met hart en ziel.

Nu, sinds ik terug op aarde ben neergedaald, zie ik alles terug helder.  Ik begin terug van mijn man te houden en dat voelt goed.  Heel goed.  Ik ben dan ook waarschijnlijk de meest gelukkigste vrouw die er bestaat.  Want ondanks al de pijn en verdriet die ik mijn man heb aangedaan heeft hij mij nog niet opgegeven.

Ik ben klaar om er terug aan te werken en er voor te vechten als het moet.  Het moet en zal opnieuw lukken tussen ons.  Als hij het nog niet heeft opgegeven dan ik ook niet en wil ik er opnieuw voor gaan.

Ik wil opnieuw samen met hem en de kinderen gelukkig oud worden.  Het zal wel niet gemakkelijke worden, maar dat neem ik er dan maar bij.  Mijn leven zal toch worden wat ik er zelf van maak.  Dus ik kan er beter maar meteen terug aan beginnen i.p.v. alles op zijn beloop te laten.  Ik wil en zal terug voor hem vechten en samen zullen we eruit geraken.

Samen zullen we terug van ons huis een thuis maken….